Snowmageddon!

Het is inmiddels al een aantal blizzards geleden dat ik nog veilig en droog door New Haven kon lopen.
In de tussentijd is pa een weekendje langsgekomen; lekker samen in New York lopen, uitzicht vanaf Rockefeller op NYC, Central Park en Empire State is fantastisch.
Winter in New England betekent ontregeling van het dagelijks leven, weather alerts, te weinig sneeuwschuivers en een dik pak sneeuw waar je ook loopt. Ik heb 'geluk' dat ik dichtbij het lab woon en dus elke dag gewoon kan werken.
Het betekent ook het begin van het ijshockey seizoen. Het Yale team is naar eigen zeggen erg goed, staat bovenin de Ivy-league competition en heeft een trouwe aanhang. Tijd dus om ook dat een keer mee te maken. Alles draait hier om het groepsgevoel tussen de Yalees, dus zelfs de grootste nerds die in de band spelen horen er helemaal bij. Terwijl een klein gastje de longen uit zijn lijf blaast op die enorme tuba, de dirigent steeds om zijn schouder kijkt of ze al moeten stoppen met spelen, zit ik samen met alle Yale students in het studenten vak van de Yale Ice Hockey Rink, met af en toe een verdwaalde Brown student. Over mijn linkerschouder zie ik de lokale tv-zenders de wedstrijd uitzenden, terwijl op het ijs alle spelers even stil staan om het volkslied te zingen (en waag het niet om nu een hotdog te halen).Wat een mooi spektakel is dit om te zien, ik laat mij door een enorme ijshockey fan vertellen dat er speciale regels zijn om zo hard mogelijk tegen elkaar in te beuken, dat echt niet alles geoorloofd is; echt gecontroleerd ziet het er echter niet uit. Yale maakt gehakt van Brown: 5-2. En na elk doelpunt klinkt het vanuit het Yale vak naar de Brown keeper: 'It's all YOUR FAULT!'. Mocht deze speler nog geen minderwaardigheidscomplex hebben, dan hebben de Yalees daar zeker wel voor gezorgd, Yale is namelijk "fantastisch en superieur aan alle andere Ivy-leagues" en dat gevoel stralen ze graag uit.

Om nu gelijk te denken dat Yale een ontzettende elite school is (wat het natuurlijk wel is), heb ik ook een kijkje genomen bij Sarah Lawrence. Dit is pas een eliteschool. Met de hoogste tuition fee van de US, prijkt dit kleine campusje op een heuvel in Bronxville. Bronxville de duurste 'Zipcode' van de States, bevindt zich een half uurtje met de trein ten noorden van NYC en is de plek waar alle rijke bussinessmen van Wall Street en Shari uit het lab wonen. Reden genoeg om dit idyllische plekje voor een weekendje te bezoeken. Ik bevond me echter niet lang in Bronxville, de volgende dag was het namelijk tijd om een vriendin van Shari op te zoeken in NYC die op de kruising van 2nd Ave en 41st street woont. Als dochter van 'filthy rich parents' loopt dit meisje het liefst parmantig rond in haar bontjas door 'The City', neemt ze ons mee uit brunchen in Soho bij een of ander kosjer veganistisch restaurantje en blijft ze maar doorratelen over dat ze het zo vervelend vindt dat al haar vrienden zo verspreid over de wereld zitten (Parijs, Milaan, Seattle, SF). En terwijl ik maar half luister naar haar verhalen, moeite heb om mijn ogen niet te rollen, besef ik me ineens dat ook ik mijn vrienden aan de andere kant van de wereld behoorlijk begin te missen!

De blizzards zorgen inmiddels voor een goed pak sneeuw, en dat betekent natuurlijk: skieen! Samen met Jasper op naar Vermont voor 2 dagen! We laten ons niet afschrikken door het gezegde 'Eastcoast - Icecoast' en huren vastberaden een auto. Mt. Okemo bevindt zich ongeveer 3 uur rijden van New Haven en is de grootste berg in de omgeving dat enigszins berijdbaar is.
Omdat het doordeweekse dagen zijn, is het ontzettend rustig op de berg; geen rijen, mooie pistes, maar ook: rammend koud! Dat mag de pret echter niet drukken, kilometers moeten er gemaakt worden!
Double diamonds zijn hier niet erg indrukwekkend, 'Heaven's Gate' is de mooitste piste, de gemiddelde Amerikaan kan eigenlijk echt niet skieen, breadbowls met chili zijn heerlijk en 'it's all about the gear'!

Terwijl ik nu binnen zit op het lab, gaat de blizzard onverminderd door, kriebelt het alweer om te gaan skieen, zijn mijn froggies nog steeds onderwerp van gesprek en werk ik weer verder aan mijn artikelen. Pfoe... back to the real world!

Keep you posted!
Cheers!
Nicole