For real?

Mijn telefoon gaat over: 'R.?'...geen antwoord...'Hey R.., what's up?'... niks.. hm vreemd, toch maar even op zijn deur kloppen kijken hoe het met hem gaat. S. doet open, en daar zit R. in zijn stoel; hij kan niet meer bewegen. "Yeah right" is mijn eerste reactie, ik wil eerst bloed zien. Maar R. is serieus. Alle differentiaal diagnoses gaan door mijn hoofd, maar ik weet het niet, we halen een rolstoel van de gang af en snellen hem naar de 1e hulp, als in een film, welke gelukkig tegenover onze dorms is. Daar gaat hij gelijk door een CT-scan; opluchting.. het is geen hersenbloeding.

In New Haven begin ik steeds meer de leuke med-students te ontdekken. Zo heb ik eindelijk mijn eerste spelletje beerpong gespeeld in het penthouse van een van de eerstejaars, om vervolgens naar Spring Fling te gaan; een groot outdoor festival op de oude campus met allemaal bekende DJs en rappers (blijkbaar). Voor de feestjes moet je duidelijk bij de 'undergrads' zijn!

Vorig weekend in Denver, Colorado. 'The Milehigh City'. Bij aankomst op het vliegveld word je begroet door cowboys die je de weg wijzen, en je moet eerst de prairie oversteken om in Denver te komen. Midden tussen de rockies bevindt zich deze hypermoderne stad. Zo ongelooflijk schoon, dat je bijna bang bent om je voeten te branden aan de stoep. Het is ook de plaats waar vele congressen worden gehouden. Zo ook het PAS/ASPR congres voor alle kinderartsen over de hele wereld. Mensen uit mijn lab moeten presenteren, en al het nieuwste van het nieuwste op wetenschappelijk gebied wordt aan de man gebracht. Ik leer zo ontzettend veel, maar het is ook wel redelijk hersendodend. Ik besluit geheel in amsterdamse stijl de zondagochtend vrij te nemen en een fiets te huren. Denver staat namelijk vooral bekend om de 'outdoors' en dat wil ik wel eens meemaken. Vastbesloten om een mooie foto van de rockies te maken ga ik op weg. Ik vind de 'Cherry Creek Trail' en langs Cherry Creek begin ik te fietsen. Het eindigt in een lange route die me no way een uitzicht op de Rockies biedt, maar wel vele gesprekken met locals die mij op die stadsfiets graag de weg willen wijzen.

De avonden worden gevuld met netwerken. Scott leert me alle programdirectors van grote opleidingen kennen en is vastbesloten me te koppelen aan MGH/Harvard medical school, de director van Indiana biedt me al gelijk een baan aan en terwijl ik met de director van Wisconsin (of all places) sta te praten gaat het gerucht de rondte: Osama is dood! En ja hoor de massahysterie begint. Ongelooflijk. Ik heb mijn ogen uitgekeken om de euforie, de mensen voor het Witte Huis die het volkslied zingen, op Times Square wordt de vlag gehesen en het is het gesprek van de dag, nog steeds.

Inmiddels begint het werk op het lab me al in te halen, er is nog zooooveel te doen, en ik krijg het never nooit af..dat betekent dus in de weekenden hard doorwerken, lange nachten maken en me maar even opsluiten.
Gelukkig haalt zo af en toe een verdwaalde student me van mijn kamer/lab af en drinken we er een biertje op.
Cheers!
Nicole