Bolivia

Antofagasta.. machostad ten top, het Delft van Chili, teveel mijnwerkers om ons heen..mannen staren ons na, we zijn een attractie hier.
Totaal onvoorbereid gingen we op zoek naar een hostel, ware het niet
dat alle hostels volzaten vanwege alle mijnwerkers.. Na te zijn gedropt in het midden van de woestijn, proberen we de Portada te vinden, een rotsformatie in zee waar iedereen een keer mee op de foto moet zijn geweest.. we begeven ons terug naar de main road.. dat moet er raar uitgezien hebben dacht een buschauffeur, twee meiden in de middle of nowhere: we kregen een lift! We verblijven in een sketchy residencial waar de drugsverslaafde moeders schoonmaken, gelukkig blijven we hier maar een nacht en gaan we gelijk door naar San Pedro de Atacama!

Een oase midden in de droogste woestijn ter wereld... We bezoeken de geisers (-20!) om 4 uur sochtends, proberen Orion in de hemel te zien, en gaan met zonsondergang naar Valle de Luna, waar het avondrood de Andes kleurt...

Na Chili is het tijd voor Bolivia! Salar de Uyuni.. de grootste zoutvlakten ter wereld. Na de grens te zijn overgestoken van Chili naar Bolivia (inclusief het duwen door de versgevallen sneeuw) staat Freddy onze chauffeur ons op te wachten.. We krijgen nog een paar stempels in ons paspoort, mogen stiekem naar de WC van de douane officier (achteraf natuurlijk liever niet) en we zijn onderweg... we gaan door het Parque Nacional de....... verschillende gekleurde zoutmeren... allemaal door tectonische activiteit gevormd volgens Freddy.. Blauw, wit, groen, rood... prachtig! Het zorgt voor mooie foto momenten, totdat de lucht ineens betrekt... we moeten snel naar het hotel op 5000 meter hoogte.. slaperigheid, hoofdpijn en misselijkheid beginnen op te steken, hoogteziekte! Freddy geeft ons een boel Coca bladeren te kauwen, maar een paar gasten zijn toch niet zo stoer als ze lijken... Vanwege het slechte weer stopt onze tour voortijdig... zitten we dan.. zonder verwarming op 5000 meter hoogte, het is inmiddels al -5 graden en nog lang geen nacht! Samen met de andere reizigers beginnen we te kaarten, vikingen, kingsen, who s the man, en alle andere nationale spellen te spelen rondom het karige
vuurtje, terwijl de bolivianen nonchalant rond ons lopen, schijnbaar
nergens last van.. het wordt de koudste nacht tot nu toe. De tweede dag vervolgen we onze tour... welke vooral bestaat uit het aanschouwen van mooie rotsformaties (jawel gevormd door de tectonische activiteit).. maar het spannendste
was toch wel dat de andere jeep er steeds mee ophield... overdag niet
echt een probleem, totdat ineens de zon toch wel onder begint te gaan.. de auto elke 10 minuten stopt en we midden in een maanlandschap staan..doembeelden van overnachten in een jeep beginnen op te komen, maar onze chauffeurs gaan gewoon door met repareren en beginnen de jeep half uit elkaar te halen, ik hoop dat ze weten wat ze doen.. gelukkig komen we uiteindelijk veilig aan in ons zout hotel... aan de rand van de zoutvlakte. De zoutvlakte waar we zo lang op gewacht hadden! Van alle andere reizigers hadden we al gehoord
dat het fantastisch was, je mooie fotos kon maken en dat het uitzicht
geweldig was: je raadt het al: sneeuw en bewolking... niks zoutvlakte: een groot meer met weerspiegeling van de wolken erin... we bevinden ons in een witte bubbel, navigeren is lastig.. en ook Freddy weet het even niet meer.. sta je dan midden op de zoutvlakte, kompas doet het natuurlijk niet, totdat Carlos zijn vinger in de wind steekt... hij
schijnt het te weten.. we begeven ons naar Isla del Pescados.. een
eiland midden in de zoutvlakte met cactussen, die besneeuwd zijn...
bizar gezicht! Het einde van onze tour is in zicht, we komen aan in de spookstad Uyuni.. waar alle bussen naar La Paz volgeboekt zijn.. gelukkig hadden we al gereserveerd.. niet wetende dat de trein waarschijnlijk een betere optie was.. terwijl we over de modderwegen stuiteren wordt de toon meteen gezet, als de chauffeur gelijk zijn skills laat zien door net niet op de bus voor ons te botsen, we komen dwars op de weg, maar schijnbaar is dat normaal.. slapen werd het dus niet... gelukkig komen we veilig aan in La Paz, Capitol de los Andes.. hoogste hoofdstad ter wereld op 3600m, waar we bij de moeder van Valeria (van Yale) kunnen verblijven.. het wordt een echte boliviaanse ontdekking: vrouwen met rokken en engelse bolhoedjes op zijn hier te over, op elke hoek kunnen we empanadas kopen en de steile weggetjes zorgen voor een goede work-out!

Nu in Copacabana, waar de hippies zijn neergestreken aan de rand van
het Titicaca meer, het hoogste meer ter wereld.. morgen op naar Isla del Sol en dan: Peru!
Cheers!
Nic